Zalimin Zulmü 5 Yıl Sürer

ÖNSÖZ

Zulüm, insanlık tarihi kadar eski bir gerçekliktir. Ne yazık ki en büyük yaralar bazen en yakınlarımızdan gelir. Ama unutulmamalıdır ki zulmün bir ömrü vardır ve hiçbir karanlık sonsuza dek sürmez. "Zalimin Zulmü 5 Yıl Sürer" adlı bu roman, zulme uğrayan bir insanın sabır, inanç ve dualarla nasıl ayakta kaldığını, nasıl özgürlüğüne kavuştuğunu ve nasıl hakkını bulduğunu anlatıyor.

Bu hikâye, yalnızca bir insanın esaretten kurtuluşunu değil, aynı zamanda Allah’a olan teslimiyetin ve sabrın nasıl büyük bir güç olduğunu gözler önüne seriyor. Kahramanımız, ailesi tarafından hapsedilmesine rağmen Allah’a olan inancını kaybetmeden mücadele etmeye devam ediyor. Onun yaşadığı bu zorluklar, zalimlerin sonunun nasıl hüsranla bittiğini ve ilahi adaletin nasıl tecelli ettiğini gösteriyor.

Her mazlumun duasının bir gün karşılık bulacağına inanarak bu romanı kaleme aldım. Belki siz de bu sayfalarda kendi hikâyenizden bir parça bulacaksınız. Unutmayın, zulüm baki değildir ve sabredenler en güzel mükâfata ulaşır.

----------

Bölüm 1: Zulmün Başlangıcı

Spot: Zulüm en yakından gelir ama Allah’ın adaleti her şeyin üstündedir.

1.1 Aileden Gelen Karanlık
Sevgi beklediği yerden ihanet gören kahramanımız, kendini beklenmedik bir esaret içinde bulur.
1.2 Çaresiz Dua
Gözyaşları içinde Allah’a yönelen kahraman, kaderinin O’nun elinde olduğunu bilir.
1.3 Karanlık Gecelerin Ardında
Hapsedildiği yerde sabırla direnir, dualar onun en büyük silahı olur.

Bölüm 2: Sabır ve Direniş

Spot: Sabır ve dua, en büyük zincirleri bile kırar.

2.1 Zulmün Gölgesinde Bir Mahkum
Kahramanımız, ailesinin ona reva gördüğü esarete alışmaya çalışır.
2.2 Kalbindeki Özgürlük
Bedeni tutsak olsa da zihni ve ruhu Allah’a bağlıdır.
2.3 İlk Umut Işığı
Bir çıkış yolu ararken, Allah’ın yardımını hisseder.

Bölüm 3: Firar ve Mucize

Spot: Zulmün zincirlerini kıran, Allah’ın lütfudur.

3.1 Kaçış Planı
Sabırla beklediği an gelir, kahramanımız kurtuluş yolunu çizer.
3.2 Kapıları Açan Dua
İnsanların hesapları varken, Allah’ın da bir hesabı vardır.
3.3 Özgürlüğe İlk Adım
Engelleri aşarak hapsedildiği yerden kaçar, artık gerçek mücadelesi başlar.

Bölüm 4: Adaletin Tecellisi

Spot: Allah, mazlumun duasını karşılıksız bırakmaz.

4.1 Zulmedenlerin Korkusu
Kahramanımızın kaçışı, zalimleri korkuya sürükler.
4.2 Hak Yerini Bulur
Allah’ın adaleti, her şeyin üzerindedir ve zamanla işler.
4.3 Mazlumun Zaferi
Zulmedenler pişmanlık içinde çırpınırken, kahramanımız Allah’a şükreder.

Bölüm 5: Özgürlüğün Bedeli ve Yeni Hayat

Spot: Gerçek özgürlük, Allah’a kul olmaktır.

5.1 Yeni Bir Hayat
Geçmişin gölgesinde ama Allah’a bağlı bir şekilde yeni bir sayfa açar.
5.2 Affetmek mi, Hesap Sormak mı?
Zalimlerin pişmanlığı karşısında, en büyük kararını vermek zorundadır.
5.3 Hakkın Zaferi
Mazlumun duası kabul oldu, adalet tecelli etti, ve kahraman artık özgürdür.

1.1 Aileden Gelen Karanlık

İnsan, en büyük darbeyi bazen en güvendiği ellerden yer. Kahramanımız için de durum farklı değildi. Doğduğu ev, ona güvenli bir sığınak olması gerekirken, zamanla bir zindana dönüşmüştü. Oysa o, ailesinin sevgisiyle büyüdüğünü sanıyordu. Annesinin şefkati, babasının koruyuculuğu, kardeşlerinin dostluğu… Bunların hepsi, bir yanılsamadan ibaretmiş.

Her şey küçük tartışmalarla başlamıştı. Başta önemsemediği kırıcı sözler, zamanla sert tavırlara, sonra da fiziksel baskıya dönüştü. Günler geçtikçe ailesinin ona olan sevgisinden geriye hiçbir şey kalmadı. Yaptığı her hareket sorgulanıyor, aldığı her karar eleştiriliyor, nefrete dönüşen bakışlar üzerine dikiliyordu. Küçük bir yanlışında bile büyük bir ceza ile karşılaşıyor, itiraz etmeye kalktığında susturuluyordu.

Bir gün, bu zulmün sınırı aşıldı. Artık ailesi onu sadece psikolojik baskıyla değil, fiziksel olarak da hapsetmeye karar vermişti. Odasına kilitlenirken, annesinin gözyaşları arasında başını çevirmesi, babasının sert bakışlarla son kez yüzüne bakması, kardeşlerinin sessizliği… Hepsi içini acıtıyordu.

Kapının kapanma sesi, sadece bir odanın değil, onun özgürlüğünün de mühürlenişiydi. İçerisi soğuk ve kasvetliydi. Dört duvar arasında sıkışıp kalmış, nefes almakta zorlanıyordu. Camın dışındaki dünyaya bakarken, içindeki özgürlük arzusu hiç olmadığı kadar büyüyordu. Fakat içinde bir ses ona sabretmesini söylüyordu. “Allah mazlumun yanındadır.”

O an anladı ki, bu sadece ailesiyle olan bir mücadele değil, onun için bir iman sınavıydı. Belki de bu esaretin içinde, Allah’a daha yakın olacaktı. Dua etmeye başladı. Gözyaşlarıyla süslediği dualarında yalnız olmadığını hissediyordu. Herkes ondan vazgeçmiş gibi görünse de, Allah ona şah damarından daha yakındı…

Ve böylece, beş yıl sürecek olan bu zulüm dolu yolculuk başlamış oldu.

1.2 Çaresiz Dua

Karanlık odanın duvarları üzerine doğru kapanıyormuş gibi hissediyordu. Nefesi daralıyor, içindeki sıkıntı göğsüne bir kaya gibi oturuyordu. Ne yaparsa yapsın, buradan çıkamayacağını biliyordu. Kapı kilitliydi, pencereler demir parmaklıklarla çevriliydi. Ailesi onu unutmuş gibi davranıyordu; ne bir ses, ne bir ilgi… Sadece suskunluk ve yalnızlık.

Gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Yıllardır içinde büyüyen hayal kırıklığı, çaresizlikle birleşmişti. Ellerini açtı, titreyen dudaklarından sessiz dualar döküldü:

"Allah’ım… Beni duyan yalnızca Sen varsın. Ne annem ne babam ne de kardeşlerim… Hepsi beni unuttu, ama Sen unutmazsın. Benim halimi en iyi Sen bilirsin, benim kurtuluşumu da yalnızca Sen sağlayabilirsin."

Gözyaşları yanaklarından süzülerek yere damlarken, içinde bir huzur hissetti. O âna kadar çaresizlik içinde boğulduğunu sanıyordu, fakat aslında çaresiz değildi. Çünkü o, Allah’a sığınmıştı. İnsanların unuttuğu, terk ettiği, esir ettiği biri olabilirdi, ama Allah hiçbir kulunu unutmazdı.

Her geçen gün, duaları daha içten olmaya başladı. Kapı açılmasa da, dışarı çıkamasa da, onun için asıl özgürlük Allah’a yakın olmaktı. Günlerce, gecelerce secdeye kapandı. Onun duası artık bir isyan değil, bir teslimiyetti. Kaderinin, insanların değil Allah’ın elinde olduğunu anlamıştı.

Ve işte o noktada, içinde bir umut ışığı yandı. Zalimler ne yaparsa yapsın, Allah’ın planı onlarınkinden üstündü. O bunu biliyordu. Ve bir gün, bu kapılar açılacaktı…

1.3 Karanlık Gecelerin Ardında

Gece bastırdığında, odasının köşesine çekilip dizlerini karnına çekerek otururdu. Soğuk duvarlara yaslanırken, zihninde dönüp duran tek şey "Ne zaman bitecek?" sorusuydu. Kaç gece böyle geçmişti? Kaç sabahı, umutsuz bir şekilde karşılamıştı? Zaman kavramı yavaş yavaş anlamını yitiriyordu.

Ama bir şeyi çok iyi biliyordu: Sabır, en büyük direnişti. Ailesi onu unuttuğunu, yok saydığını sanıyordu. O ise her anını bilinçli bir mücadeleye çevirmişti. Gözlerini kapattığında, içindeki yangını sadece dualarla söndürebildiğini fark etti. Artık tek bir şeyi biliyordu: İnsanların zincirleri, Allah’ın kudretinin yanında bir hiçti.

Geceler uzundu, yalnızdı… Ama yalnızlığında Rabbi ile baş başaydı. Sessizce, yavaşça dualar ederken, bazen hıçkırıkları kelimelerine karışıyordu. Her duasında, Rabbine teslimiyetini sunuyor, ondan güç istiyordu. Sabır bir erdem değil, bir zorunluluktu.

Bazen, dışarıdan gelen ayak sesleri onu heyecanlandırıyordu. Kapı açılacak mıydı? Birisi ona yardım edecek miydi? Ama her seferinde, sesler uzaklaşıyor, umutları tekrar sönüyordu. O zaman anlıyordu ki, insanlara değil, sadece Allah’a güvenmeliydi.

Her gece ona bir şey öğretiyordu: Karanlık kalıcı değildi. Gecenin ne kadar uzun olduğu önemli değildi, çünkü Allah sabredenlerle birlikteydi. İçindeki inanç yeşerdi, kök saldı. Ve bir gün, bu duvarlar onun gücü karşısında yıkılacaktı.

İşte o zaman, karanlığın ardındaki aydınlık kendini gösterecekti…

DEVAM EDECEK..

5.1 Yeni Bir Hayat

Karanlık günler geride kalmıştı. Ancak mazinin izleri silinmiyor, kalbinin derinliklerinde birer hatıra gibi duruyordu. Ama artık geçmiş, bir zincir değil; bir öğretiydi. O, bu öğretiyle yeni bir hayata adım atıyordu.

Gözlerini gökyüzüne çevirdi. Şimdi daha özgürdü, daha güçlüydü. Yaşadığı zulüm, çektiği acılar onu yıkmamış, aksine daha sağlam, daha bilinçli bir insan yapmıştı. Allah’ın adaletine olan inancı hiç sarsılmamıştı.

Bu yeni hayat, sadece fiziksel bir özgürlük değildi. Ruhunu teslim ettiği Rabbine daha sıkı sarılmış, kalbini dünyevi korkulardan arındırmıştı. O artık sadece bir mazlum değildi; Allah’ın inayetiyle sabreden ve sonunda selamete eren bir kuldu.

Geçmişin gölgesi ona bazen hüzünle dokunsa da, her yeni gün Rabbine olan bağlılığını daha da güçlendiren bir nimet olacaktı. Artık attığı her adım, Allah’ın yolunda yürüyen birinin adımıydı.

Bu, bir son değil; gerçek anlamda bir başlangıçtı.

5.2 Affetmek mi, Hesap Sormak mı?

Zulmün gölgesi üzerime düştüğünde, kalbimdeki acıyı ancak Rabbime sığınarak dindirdim. Geçen yıllar boyunca, sabrım sınandı, imanım pekişti. Şimdi önümde büyük bir karar duruyor: Affetmek mi, hesap sormak mı?

Ey zulmüyle üzerime gelenler!

Bilin ki Allah’ın huzurunda hesap gününe inanan bir kul olarak, sizleri O’nun rızasına kavuşmak adına affediyorum. Ancak bu affedişim, yaptıklarınızı kabul ettiğim ya da zalimliğinize göz yumduğum anlamına gelmez. Zira Rabbim her şeyin en güzel şahididir ve her yapılanın hesabı O’nun katındadır.

Sizler, kalbinizi zulümle karartırken, ben Rabbime olan teslimiyetimle, kalbimi affetme gücüyle dolduruyorum. Lakin bilin ki, affetmek, yeniden aynı yolları yürümek değildir. Sizden uzak durarak, size meyletmeden, doğruluk ve adalet yolunda kararlılıkla yürümeye devam edeceğim.

Bu, ne bir intikam ne de bir kin meselesidir. Bu, yalnızca Allah’ın emri doğrultusunda zulmün karşısında dimdik durmaktır. Allah, zulmü hoş görmez; ben de zulme yaklaşmam.

Ey bana zulmedenler, affım sizlere nasihat olsun, ama yakınlaşma arzusuna kapılmayın. Ben, hakkın ve adaletin yanında, Allah’ın himayesinde yoluma devam ediyorum.

5.3 Hakkın Zaferi

Mazlumun duası göğe yükseldi, sabrın mükafatı nihayet göründü. Yıllarca karanlıkta bekleyen umut, şimdi ışığa kavuşuyordu. Adalet yerini bulmuş, zalimlerin inşa ettiği kaleler birer birer yıkılmıştı.

Kahraman, gökyüzüne baktığında, içindeki derin sükûneti hissetti. Artık özgürdü. Bu özgürlük sadece bedeninin zincirlerden kurtulması değildi; ruhu da yüklerinden arınmış, hakikatin ışığıyla aydınlanmıştı.

Zulmedenler diz çöküp pişmanlık içinde titrerken, o sessizce durdu. Yüreğinde ne kin ne de öfke vardı, sadece Allah’ın adaletine olan teslimiyetin huzuru. Bilirdi ki, asıl hesap günü Allah’ın huzurundaydı ve O, her şeyi en iyi bilendi.

Günlerce, aylarca Rabbine yönelerek ettiği dualar kabul olmuştu. Zulüm ebedi değildi, ancak sabır ve iman sonsuzdu. O gün anladı ki, haklı olmak yetmezdi, hakkın arkasında dimdik durmak gerekirdi.

Şimdi, geçmişin yaraları birer ibret olarak kalbinde duruyordu. Ama o yaralar, bir mahkûmun hatıraları değil, bir mücadelenin zafer nişanıydı. Artık geçmişin acıları değil, geleceğin adaleti vardı önünde.

Başını kaldırdı, derin bir nefes aldı ve yeni bir hayata, özgürlüğe ve hakikate adım attı.

----------

Sonsöz

Her karanlık gecenin bir sabahı, her zulmün bir sonu vardır. Zulüm beş yıl sürdü, ama adalet ebedidir. Bu hikâye, sabrın ve imanın sonunda nasıl bir zafer olduğunu gösteren bir ibret tablosudur.

Kahramanımız, en yakını tarafından uğradığı zulüm karşısında yılmadı, Rabbine yöneldi. Dualarla, sabırla ve kararlılıkla dimdik durdu. Dünya hayatının imtihanlarla dolu olduğunu biliyordu ve Rabbine olan inancı sayesinde yolunu kaybetmedi.

Bu roman, sadece bir kişinin mücadelesi değil, tüm mazlumların, haksızlığa uğrayanların ve sabredenlerin hikâyesidir. Allah, mazlumun duasını asla geri çevirmez. Zalimler her ne kadar güçlü görünse de, Allah’ın adaleti onların kurdukları düzenleri bir anda yerle bir eder.

Ve unutmayalım ki;
Affetmek, zulme boyun eğmek değildir.
Sabır, haksızlığa rıza göstermek değildir.
Adalet, zalimi hoş görmek değil, hakkı yerli yerine koymaktır.

Kahramanımız yeni bir hayata adım attı. Zulüm geride kaldı, fakat aldığı dersler onun ruhunda bir mühür gibi duracak. Artık o, sadece özgürlüğünü kazanan biri değil, adaletin ve hakikatin savunucusu olan bir insandır.

Bu roman, her kim haksızlığa uğramışsa, her kim zorluklar içinde Rabbine sığınmışsa, onların sesidir. Ve bu ses asla susmayacaktır.

Bu Blogda Ara

Habibullah Üstün